LAND ART.
Land art, Earth art, Sztuka ziemi – lub jeszcze inaczej sztuka krajobrazu to działalność artystyczna, której obszarem działania, miejscem zdarzeń - polem współczesnej sztuki
(tłem, kontekstem czy tworzywem) stała się w końcu XX wieku przestrzeń ziemi, obszar środowiska naturalnego.
Dla stworzenia obiektu o charakterze artystycznym działania land art stały się ingerencją
w pejzaż, przekształceniem jego fragmentu, wykorzystaniem naturalnych procesów (erozja, czynniki atmosferyczne).
Realizacje Land art pojawiły się w sztuce w latach 60. XX wieku, a największy rozwój przypadł na lata 70. Sztuka ziemi kumulowała tendencje i zjawiska zachodzące w artystycznym świecie tych lat., takie jak przenoszenie nacisku z końcowego rezultatu - dzieła na proces jego powstawania (sztuka procesualna), dematerializacja sztuki (konceptualizm) czy tez performance. Od początku land art wypowiedzi artystów były różne w skali i charakterze działania. Były czasem monumentalne realizacje, obiekty wielokilometrowe, czy wymagające radykalnych prac ziemnych,
w innych przypadkach subtelne, trudne nawet do znalezienia w otwartej przestrzeni, lub kompozycje istniejące kilka chwil niszczone np. wiatrem, czy przypływem. Wiele dzieł tego typu prezentowana była w tradycyjnych instytucjach sztuki (galerie, muzea) w postaci dokumentacji fotograficznej, filmowej, szkiców realizacyjnych, map.
Wypowiedzi Land art bardzo różniły się. Na przykład Richard Long chodził w poprzek łąki, lub piasku pustyni tak długo, dopóki nie wydeptał wyraźnie zarysowanej linii - taki też tytuł nosiła ta praca - A Line Made by Walking. W innej realizacji wydeptywał kręgi, a w jeszcze innej wydeptywał formę sprali. Any Mendiety rysowała sylwetki ludzkie naturalnej wielkości,
w postaci obrysów: na piasku, na łące, na śniegu. Obiekty te istniały często przez parę godzin, znikając
w „naturalny” sposób, co również było istotnym elementem tych prac. Pozostałym śladem była dokumentacja fotograficzna. Endy Goldsworthy wykorzystywał tylko materiały, które występują
w naturze. Liście, patyki, płatki, pióra, kamienie – elementy, które były pod ręką, gdy wychodził
w teren, były tworzywem jego prac. Do łączenia elementów służyły mu ciernie, włókna roślin, własna ślina. Jego rolą najpierw jest słuchanie – zatrzymuje się tam, gdzie „jest coś do odkrycia”: miejsce, pora roku, pogoda, światło.
Początkowo ożywcza formuła tej sztuki spotkała się z refleksją na temat wartości naturalnego krajobrazu, bezcenności nienaruszonej przez człowieka przestrzeni, czego efektem było często ograniczenie monumentalnych przedsięwzięć tego typu. Działania o charakterze czysto artystycznym, przeniknęły do praktyk projektowych, miały wpływ i były realizowane
w formie i założeniach ogrodów, parków, rozwiązaniach architektonicznych ale również edukacji pro ekologicznej, edukacji artystycznej w szkołach a później nawet w przedszkolach. W XXI wieku Land art pojawił się również w arteterapii. Dziś wiele prac szczególnie tych z lat 70 dwudziestego wieku, takich artystów jak Long czy Goldsworty stało się kanonem wielu warsztatów Land Art realizowanych w takich ośrodkach jak Arte Sella.
Arte Sella to międzynarodowy projekt, rozpoczęty w 1986 roku, który realizowany jest na łonie natury, pośród łąk i w lasach Doliny Sella. Od 1996 roku projekt Arte Sella realizowany był wzdłuż drogi w lesie na południowym zboczu góry Armentera: w ten sposób powstał szlak zwany ArteNatura. Goście idący tym szlakiem oglądają dzieła sztuki obcując jednocześnie z dziką przyrodą. Przedsięwzięcie jest nie tylko wystawą doskonałych dzieł sztuki, ale także, a może przede wszystkim, procesem twórczym: ewolucja dzieła śledzona jest dzień po dniu, a praca artysty stanowi wyraz stosunku do przyrody opartego na szacunku, bowiem to natura jest tutaj bodźcem i inspiracją aktu twórczego. Trójwymiarowe dzieła, wykonane są z kamieni, liści, gałęzi i konarów. Po zamknięciu imprezy wiele dzieł zostaje pozostawionych na miejscu i stopniowo wtapiają się w pejzaż ulegając naturalnemu rozkładowi; inne przewożone są do muzeów, galerii sztuki.
Podobne przedsięwzięcie rozpoczęto w 1998 roku w LEDREBORG Castle w Dani.
Dziś mamy wiele miejsc w Europie, Ameryce, Australii, Afryce gdzie praktyczne na co dzień realizowane są projekty Landa Art. Jednocześnie Land Art. realizowany jest w wielu uczelniach artystycznych, w szkołach a nawet przedszkolach.
LAND ART (wybrani artyści)
1. Andy Goldsworty
2. Richard Long
3. Strijdom van der Merwe
4. Jim Denevan
5. Mattoi Yamamoto
6. Gilles Bruni i Marc Babarit (Bruni&Babarit)
7. Patrick Dougherty
8. Giuliano Mauri
9. Nils-Udo
10. Bob Verschueren
11. Armin Schubert
12. Cornelia Konrads
13. Jaakku Pernu
14. Chris Drury
15. Thierry Godet
16. Richard Shilling
17. Endrew Rogers
18. Timo Jokela
1. Andy Goldsworty
Andy Goldsworthy urodził się 26 lipca 1956 w Cheshire i dorastał w Harrogate, Leeds, na farmie przy lesie. W młodzieńczym wieku pracował w gospodarstwach rolniczych jako robotnik rolny. Już wtedy zaczynał łączyć rutynowe prace w gospodarstwie z próbami tworzenia rzeźb.
Studiował w Bradford College of Art (1974-1975) i na Politechnice Preston (1975-1978) (obecnie University of Central Lancashire). Po opuszczeniu uczelni, Goldsworthy mieszkał w Yorkshire, Lancashire i w Cumbria. W 1985 roku przeniósł się do Szkocji.
Po przeprowadzce do Szkocji w 1985 roku, Goldsworthy zyskał popularność projektem na Biegunie Północnym zatytułowanym Dotknięcie Północy. Praca składała się z czterech ogromnych łuków śniegowych. Podobna realizacja, ale bardziej trwała, to serię łuków w pobliżu jego domu
w Dumfriesshire. Zostały one wykonane z różowo-brązowego piaskowca z pobliskiego kamieniołomu.
Niezwykły jest jego projekt „The Storm King” w Stanach Zjednoczonych. Jest to kamienny mur, labirynt w części doliny rzeki Hudson. Tutaj Goldsworthy zbudował ponad 2000 metrową ścianę przy użyciu naturalnych kamieni z suchego kamienia, co oznacza, że został zbudowany bez zaprawy w tradycyjnym sposobie. „Mur” wije się wśród klonów i dębów, pojawia się i „nurkuje” pod powierzchnią stawu, pojawia się ponownie pod kątem na drugim brzegu, a następnie wygina ostro, prosto na wzgórze na skraju szosy. Podobna w zamyśle realizacja powstała na północy Anglii
w połowie lat 1990. Goldsworthy stworzył, serię obudów z suchego kamienia w całej okolicy, która replikuje starożytne obudowy pól, które były budowane jako ogrodzenia dla stad owiec, gdy Anglia była centrum handlu wełną
Oprócz gigantycznych realizacji wymagających ogromnej ilości materiałów, czasu i ludzi do pomocy Goldsworthy tworzy ulotne dzieła. Zwykle gołymi rękami, czasem zębami, i znalezionymi narzędziami a, do niektórych stałych rzeźb jak Kamienna Rzeka, Ścieżka w świetle księżyca czy Kamienie Wapienne również używał maszyn.
Materiały wykorzystywane przez Andy'ego Goldsworthy przy tworzeniu sztuki często zawierają jaskrawo kolorowe kwiaty, liście, błoto, śnieg, sople lodu, kamienie, gałęzie i ciernie. W 2001 roku reżyser Thomas Riedelsheimer nakręcił o nim dokumentalny film fabularny Rivers i Times, (Przypływy Rzeki).
Obecnie jest profesorem na Cornell University w USA.
Wybrane realizacje:
Dotknięcie Północy, (1985), Biegun Północny,
Ice, (1999), w Nowej Szkocji,
Arch at Goodwood, (2002), West Dean, West Sussex,
Garden of Stones, (2003), Muzeum Dziedzictwa Żydowskiego w Nowym Jorku,
Drawn Stone, (2005), Washington, D.C., USA.
2. Richard Long
Richard Long urodził się w 1945 w Bristolu w Anglii. Studiował w Bristolu w West of England College of Art w latach 1962-65 oraz St. Martin's School of Art w Londynie.
Już w czasie studiów zainteresował się sztuką ziemi. Do jego pierwszych, ważniejszych prac związanych z tym nurtem należy utworzenie w 1967 prostej linii poprzez chodzenie tam
i z powrotem po trawie A Line Made by Walking. Sam artysta tłumaczył tę pracę jako własną ścieżkę donikąd. Ta praca Long zmienił nasz pogląd na temat rzeźby i dał nowe znaczenie działalności artystycznej.
Jego pierwsza wystawa indywidualna odbyła się w Galerii Konrad Fischer w Düsseldorfie w 1968
a już w następnym roku zaprezentował się w Paryżu, Mediolanie i Nowym Jorku.
Po 1969 zaczął tworzyć sztukę ziemi na całym świecie dokumentując swoje dzieła przy pomocy fotografii, map i opisów. Budował koła z kamieni i patyków, które zbierał podczas swojej podróży.
Znamienne w twórczości Longa są kamienne kręgi. Pierwszy kamienny krąg został stworzony
w Andach w 1972 roku. Później podobne kręgi zostały wykonane z łupka, kamienia, drewna, nawet igieł sosnowych w miejscach takich jak: Sahara, Ekwador, Mongolia, na zachód od Irlandii
i Dartmoor.
W latach osiemdziesiątych zaczął tworzyć prace z błota. W te prace Long często wplatał wątki kulturowe. Twierdził, że błoto posiada wszystkie naturalne walory, świetne kolory. Jego struktura molekularna jest zupełnie inna w każdym miejscu na świecie. Błoto ma takie walory jakie mają malowidła jaskiniowe. Używał błota do swych wypowiedzi, instalacji w różnych miejscach: Hudson River, Doliny Rodanu, błota Braga z północnej Portugalii. W pewnym momencie zaczął odciskać swoje „błotne dłonie” bezpośrednio na ścianie tworząc rodzaj malarstwa (tak jak w Tate Britain w 2010 roku).
Uczestniczył w wystawie Documenta w Kassel w 1972 i 1982 oraz w weneckim Biennale w 1976
i 1980. W 1989 zdobył nagrodę Turnera.
Czterdzieści pięć lat po młodzieńczej realizacji, przygotował w 2010 roku ogromny pokaz sztuki ziemi w Tate Britain. Pokaz zawierał rzeźby, dzieła błotne, fotografie i fragmenty tekstów; okręgi łupka, proste linie kamieni, oznakowania wykonane błotem z rzeki Avon, a także fotograficzne i pisemne dokumentacje jego wędrówek. Nie była to retrospektywa, nawet w Tate Britain nie było wystarczająco dużo przestrzeni do pełnej prezentacji retrospektywnej.
Wybrane realizacje:
A Line Made by Walking, (1967), Bristol,
Błotny obraz, (2000), Royal West of England Academy, Bristol,
Fossil – Linia, (2002), Galeria, Konrad Fischer Galerie,
Haaven and Earth, (2010), Tate Britain, Londyn. 2002
3. Strijdom van der Merwe
Strijdom van der Merwe jest południowoafrykańskim artystą urodzonym w 1961 roku. Studiował sztukę na University of Stellenbosch w RPA, po czym studiował drukowanie w Utrechcie i rzeźbę
w Pradze. Był także przez pewien czas w Kent Institute of Art and Design w Canterbury w Anglii. Prace van der Merwe: instalacje, fotografie i filmy są często prezentowane na terenie RPA ale również na całym świecie, w tym: w Korei Południowej, Turcji, Francji, Belgii, Szwecji, Japonii, Włoszech i Australii.
Strijdom van der Merwe jest światowej sławy artystą Land art ale także znanym ekologiem. Niedawno wygłosił przemówienie na Design Indaba w Durbanie, w którym zwraca uwagę na globalne ocieplenie, na to co może się zdarzyć, jeśli pokrywa lodowa topi się i powodzie zaleją miejsce np. jego pracy.
Van der Merwe pracuje w przyrodzie, jego sztuka jest przemijająca - w końcu otoczenie wraca do stanu pierwotnego. Fotografie i wideo są więc tylko jedynymi dokumenty jego pracy (często produkuje sitodruki ze swoich fotografii).
Van Der Merwe wykorzystuje materiały pochodzące z miejsca gdzie tworzy swoje dzieła. Materiałami najczęściej są: piasek, woda, drzewa, skały, kamień lub liście. Van der Merwe obserwuje kruchość piękna i uznaje patos jego przemijania. Podkreśla nieustanne zmiany natury, aktywnie przyczyniając się do nich. Formy i struktury dzieł Van der Merwe tworzą często szczególne napięcia. Małe kamienie są kontrastem a zarazem zrównoważone z kijami, które wystają ze stawu.
Van der Merwe często nakłada geometrię i kąty proste na krajobraz. Biały kolor i gładka forma skał jest skontrastowana przepływem morza. Podobnie jak w niespokojnym morzu, konstrukcja autora może również ulec zmianie. W innej pracy, Kwiaty z drzewa Jacaranda zrealizowanej na parkingu kwiaty są ulokowane w koncentrycznych kręgach i kręcą się wokół podstawy.
Jego prace są często bez tytułu, zwykle wraz z opisem co zostało zrobione do ich osiągnięcia. Strijdom van der Merwe, wygrał w pierwszej edycji „Międzynarodowy Konkurs, To LIQUID 2011”
w kategorii na rzeźbę i instalację. stworzył rzeźbiarską instalacje zatytułowaną Sięgnąć nieba.
Wybrane realizacje:
Sculpture installation, (2011), Lourensford, Somerset West,
Sculpture for the Warekloof Wine, (2010), Estate Somerset West, South Africa
Earth Work Installation am/pm Shadow Lines, (2010), De Beers Namaqualand Mines, West Coast South Africa,
Sculptural Installations for new Gallery at Ellerman House, (2009), Cape Town,
Land Art Installation of 393 trees wrapped in red material in Dorp, (2008), Street Stellenbosch Suth Africa,
4. Jim Denevan
Jim Denevan to znany amerykański artysta i kucharz, który zasłynął na świecie z tworzenia potężnych, geometrycznych piktogramów na plażach oraz ze szczególnych przyjęć.
Jim Denevan 51-letni Kalifornijczyk to jak powiadają znajomi „chodzący magnes” wysportowany, ogorzały i małomówny. Emanuje stoickim spokojem, nigdzie się nie spieszy i wiecznie otoczony jest wianuszkiem wyznawców. W jego słowniku nie istnieją wyrażenia: „nie da rady”, „nie ma pieniędzy”, „nie uda się”. Jim wierzy, że wszechświat jest tak skonstruowany, by mu sprzyjać. Jak nie ma pieniędzy dzisiaj, to znajdą się jutro, a jak się nie znajdą, to znajdzie się życzliwy człowiek, który ofiaruje pomoc. To właśnie dzięki innym ludziom Denevan przez 13 lat sprawił, że Outstanding in the Field stało się wydarzeniem kultowym. Lgną do niego gospodarze, lgną goście, lgną pracownicy i wolontariusze, którzy są w stanie pracować dla niego cały sezon za wikt i opierunek i którzy uważają, że uczestniczenie w kreowanych przez Denevana wydarzeniach to przywilej. Bo cokolwiek by o nim mówić, atmosferę Denevan potrafi wyczarować jak mało kto.
Wychował się w wielodzietnej rodzinie. Mama wcześnie owdowiała. Denevan szybko nauczył się radzić sobie sam. Jako nastolatek pracował na kalifornijskich ranczach. W sadzie najstarszego brata Billa, który był jednym z pierwszych certyfikowanych producentów organicznej żywności
w Kalifornii, zbierał w sezonie jabłka i gruszki. Po college'u imał się różnych przypadkowych zajęć, tak żeby nie kolidowały z surfowaniem jego ulubionym sportem. Pracował w kuchni na zmywaku i na nocną zmianę, był kelnerem.
W latach 80. zahaczył się w agencji dla modeli i wyjechał do Europy robić karierę, która mu niespecjalnie wyszła. Ale w Paryżu i Mediolanie po raz pierwszy odkrył, że jedzenie może być czymś więcej niż tylko paliwem, które daje energię, poczuł, że można jeść wszystkimi zmysłami. To tam odkrył nowe smaki i zapachy. Kiedy w 1986 r. wrócił do Stanów, zatrudnił się jako kuchcik w restauracji prowadzonej przez włoską rodzinę. W ciągu roku awansował na szefa kuchni. I zaczął robić karierę jako niezwykle utalentowany i zmysłowy kucharz.
Rozpoczął również realizację niezwykłych przedsięwzięć artystycznych.
Oto jedno z nich: rząd stołów pośrodku pola, wciśnięty między zagon marchewek a grządkę groszku. Późnym popołudniem usiądzie do niego ok. 150 obcych sobie osób. Niektórzy na to wydarzenie czekali kilka miesięcy, inni przylecieli samolotem z drugiego krańca kraju, jeszcze inni uczestniczą w nim po raz kolejny - czekając cierpliwe przez okrągły rok. Każdy z gości zapłacił za ten wieczór około 200 dolarów na głowę, a mimo to musi przyjść z własnym talerzem. Co takiego niezwykłego będzie się tu działo?
Uczta zacznie się tradycyjnie o 16.00. Właściciel gospodarstwa da krótki wykład o swoich uprawach - organicznych warzywach, niepryskanych owocach - pokaże wolne kury, które znoszą smaczne jajka, i szczęśliwe krowy, z których przyrządza się pierwszej klasy steki, albo zdradzi tajniki produkcji organicznego wina. Potem oprowadzi swoich gości po włościach, pokaże narzędzia, których używa, opowie o tradycyjnej produkcji żywności z dziada pradziada
i o metafizycznym wymiarze jedzenia. A kiedy wszyscy już porządnie zgłodnieją, zaprosi ich do długiego stołu zasłanego śnieżnobiałym obrusem. Wino będzie się lało bez umiaru, a na talerzach raz po raz będą lądowały dania, o jakich nigdy nie śniło się.
Języki się rozwiążą, obcy ludzie staną się sobie bliscy, uczta przeciągnie się do świtu.
To dzieje się naprawdę w Stanach Zjednoczonych. Od maja do grudnia. Od Kalifornii po Nowy Jork, od Alaski po Nowy Orlean. Reżyserem tych spektakli jest Jim Denevan, który od 13 lat razem ze swoją ekipą organizuje kolacje pod gołym niebem. Swoją firmę nazwali Outstanding in the Field (Niezwykli na swoim polu), ale wolą przedstawiać się wprost - jako "podróżująca restauracja bez ścian". Ich filozofia jest prosta: skierować reflektory na farmerów i producentów żywności
w regionie zamiast na wielkie jadłodajnie i supermarkety, wrócić do korzeni, stworzyć społeczność.
Pierwszą ucztę pod gołym niebem Denevan zorganizował pod jabłonkami w sadzie brata w 1999 r. Organiczna żywność dopiero debiutowała na amerykańskich stołach. Zwykli ludzie powoli odkrywali targi organizowane przez gospodarzy i próbowali dotrzeć bezpośrednio do producentów, zamiast korzystać z pośredników. Coraz więcej osób interesowało się ekologicznym jedzeniem i „slow ford”.
Pierwsza uczta spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem. Rok później takich kolacji Denevan zrealizował kilka. Dwa lata później - kilkanaście. Dzisiaj organizuje ich kilkadziesiąt w roku. I nie tylko na lokalnych farmach, także w jaskiniach, na plaży nad oceanem, w Central Parku
w Nowym Jorku. W tym roku był ze swoją ekipą w Brazylii i na Hawajach, gdzie zachwycał się fioletową odmianą kalafiora i sosem winegret z papai.
Uczty nie są artystyczną instalacją, ale swoim rozmachem przypominają performance. Środek pola zmienia się na kilka godzin w scenę. Ludzie jedzą, rozmawiają, śmieją się, zbliżają do siebie. A potem wszystko znika. Przypomina to obrazy, które Denevan poza sezonem tworzy na plażach Kalifornii. Te obrazy to jego następna pasja.
Grabiami, specjalnym patykiem na wysięgu albo drągiem rysuje geometryczne kształty, które ciągną się kilometrami - spirale, koła, kwadraty. To jego hołd dla matki, która zmarła w 2000. Jego ulotne dzieła porażają swoją skalą i dokładnością, jednak ich urok i sens najczęściej można zobaczyć tylko i wyłącznie z powietrza.
Często powstają one wyłącznie przy użyciu prostych narzędzi takich jak grabie czy motyki. Jednak, gdy piktogram rozciągnięty jest na znacznie większym obszarze wtedy do gry wchodzą samochody czy inne pojazdy
Realizacje zajmują Denevanowi kilka godzin, czasem cały dzień. Potem siada z boku i czeka, aż jego obrazy zmyje przypływ. Niczego nie tworzy na stałe, bo nie wierzy w stałość.
Wybrane realizacje:
The Anthropologist, (2010), a large scale drawing on Lake Baikal, Syberia,
The largest drawing in the world, (2009), Nevada's Black Rock Desert,
Temporary drawings on Sand, Earth & Ice (2008), Southampton, N.Y.
5. Mattoi Yamamoto
Mattoi Yamamoto to japoński artysta tworzący niezwykle zawiłe labirynty wykonane całkowicie
z soli. Urodzony w 1966 roku w Onomichi, Hiroshima, Japonia. Mattoi Yamamoto pracował w stoczni aż do 1988 roku. W latach dziewięćdziesiątych XX wieku studiował w Kanazawa College of Art.
Opowieść o tym, dlaczego Yamamoto rozpoczął tą drogą jest smutna i tragiczna. Był rok 1996. Był na trzecim roku studiów Kanazawa College of Art, kiedy jego młodsza siostra zmarła w wieku 24 lat, dwa lata po wykryciu nowotworu mózgu. Aby złagodzić smutek i aby uczcić jej pamięć, zaczął pracę nad instalacjami z soli. Sól ma szczególne miejsce w rytuałach śmierci w Japonii i jest często rozdawana ludziom na końcu pogrzebu, którzy mogą posypać ją na siebie, aby odpędzić złe moce.
Motoi Yamamoto mówi w wywiadach: „rysuję z życzeniem, za pośrednictwem każdej linii, chcę doprowadzić do pamięci mojej siostry. Tak jest zawsze, w każdej części mojej pracy. Każda część, dla mnie, to pamięć o niej. Moim życzeniem jest, aby umieścić malutkie epizody pamięci razem w pracy. Od tamtej pory mam dylemat, w smutku i zaskoczeniu, z myślą o tym, co miałem
i straciłem. Zacząłem robić dzieła sztuki, które odzwierciedlają moje uczuć i kontynuuję je, jakby pisząc pamiętnik. Wiele z moich prac ma formę labiryntów ze skomplikowanymi wzorami, klatek schodowych zrujnowanych i opuszczonych, wąskich naturalnej wielkości tuneli, a wszystkie te prace są wykonane z soli. W trakcie rysunku, nie mogę powiedzieć, kiedy dotrę do kluczowej kwestii, do samego końca. To zależy nie tylko od mojego stanu psychicznego lub fizycznego, ale również od stanu podłogi lub poziomu wilgotności”.
Praca z solą jest trudnym wyborem. Prace są niewiarygodnie precyzyjne, kunsztowne
i fascynujące. Każda z nich powstaje przez około trzy miesiące.
Posługuje się setkami kilogramów rafinowanej soli. Pod koniec instalacji, po pokazie, goście proszeni są o zebranie soli z podłogi, a następnie każdy idzie do oceanu lub rzeki, aby wrzucić sól do wody.
Jedna z jego instalacjo to ogromny okrągły projekt na piętrach katedry w Kolonii. Na koniec pracy, która trwała kilka miesięcy wokół instalacji odprawiono mszę, a grupa dzieci zebrała sól i wrzucili ją do Renu, gdzie ostatecznie powróci do morza. Jego najnowsza instalacja powstała
w Marsylii i jest typowym wzorem liniowym labiryntu i przypomina koronki. Jest niezwykle poetycka jak cała jego twórczości, od żmudnych szczegółów, aż do sposobu destrukcji instalacji
i zwrócone soli do morza.
Wybrane realizacje:
Room, (2000), an installation at 300days Gallery in Tokyo,
Floating Garden, (2005), series, resemble microscopic imagery of the brain Japan,
Forest of Beyond’, (2011), was created for the one-year anniversary of the earthquake and tsunami that devastated Japan,
Forest of This World, (2012), Hakone Open-Air Museum in Kanagawa.
6. Gilles Bruni i Marc Babarit (Bruni&Babarit)
Gilles Bruni urodził się w 1959 roku w Nantes a Marc Babarit w 1958 roku w Cholet. Studiowali rolnictwo a następnie każdy z nich eksperymentował z malarstwem i rzeźbą. Połączyli siły w 1980 roku. Bruni w Saint-Philbert-de-Grand-Lieu. Mieszkają we Francji.
Określają siebie jako „stowarzyszenie, para, bliźnięta jednojajowe, dwugłowy artysta”. Decydując się na współpracę, wybrali pole eksperymentów, niezależnie od indywidualnych działań. Postanowili stworzyć „studio bez ścian”. Ich realizacje są zawsze dostosowane do technicznych możliwości i wizualnych rozwiązań do każdej sytuacji. Działania swoje nazywają „oswajaniem miejsca”. Jest to zawsze doświadczanie - bezpośrednie i intensywne - nie ma miejsca dla symulacji.
Czerpią z lokalnego środowiska i ogólnie mówiąc, z dziedziny rolnictwa, architektury, ekologii.
Oswajają kawałek po kawałku ziemi. Nazywają to dramatem trzech aktorów: dwóch z nich, i natura, która nigdy nie jest neutralna.
Po zakończeniu pracy wymagana jest aktywna postawa ze strony widza. Jest to wezwanie do działania, reagowania, nie tylko z powodu domniemanej przynależności do dzieła sztuki, ale ze względu na doświadczenie. Tak więc ich instalacje często zawierają ścieżki, które penetrują instalację i powodują pełniejsze poznanie. Intencją artystów, jest to, że po przybyciu od obiektu, instalacji, odwiedzający będą chodzić lub przedzierać się w gąszczu, czasem w dół czasem w górę pomiędzy wałami drewna, kamieni, ziemi.
Ostatnio obaj artyści pracują nad zapierającymi dech w piersiach gigantycznymi naturalistycznymi strukturami.
Jak i co tworzą?
Podczas tworzenia Stream w 1998 roku każdy artysta wziął inną stronę wyschniętego strumienia do „rzeźbienia”. W finale stworzyli z bali drewna iluzję płynącej drogi rzecznej. Końcowy wynik jest niesamowity. Ciężar i lekkość. Ciemność i światło: jedna strona drogi wodnej nasłoneczniona a druga zacieniona.
Inne projekty dotyczą pracy na różnych stronach drzewa lub na zboczach wzgórza. Realizacja The Landing Place: Miejsce lądowania, budowa łodzi oraz schroniska miała miejsce na wszechobecnym bagnie. Kiedy odkryli stary port, groblę, i meandry biegu rzeki Tantramar, uderzyło ich podobieństwo lądowania i łodzi. Przypomnieli sobie opowieści o poskromnieniu bagien i o ludach z nad brzegów rzek. Stworzyli instalację, która pełni rolę siedliska, w którym można usiąść, obserwować i medytować. Staje się w końcu zaproszeniem, aby dać się kierować wzdłuż krętej drogi wodnej, dopóki nie znajdziemy się w bagnie. W tym celu dynamiczna postać trójkąta nadaje rytm i wzmacnia urok: oczekiwania na przypływ, nagłą zmianę biegu rzeki (ostatnio zakończyła się ta era prawie sto lat temu). Realizacja przypomina nam o kruchości naszej kadencji na ziemi w obliczu zagrożeń naturalnych. Instalacja nawiązuje również do zmian klimatu.
Wybrane realizacje:
The streampath: clothing the banks, (1998), South Carolina Botanical Garden, USA,
A tunnel with nature. Covering the way of aur wandering, (1996), Tricton,
The Greenhouse and the Shed, (2002),Arte Sella, Borgo Varlsungana, Italy.
7. Patrick Dougherty
Patric Dorugherty studioawał w University of North Carolina (1981, 1982), University of North Carolina w Chapel (1967) oraz w University of Iowa, Iowa City, IA. Department of Health, MA, 1969.University of Iowa, (1969)University of North Carolina, Chapel Hill, NC. English Department, BA, 1967. Jego bazą jest „dom – dziennik” w Chapel Hill, NC. Kiedy miał dwadzieścia osiem lat zdecydował się na zakup nieruchomości w Północnej Karolinie i rozpoczął budować swój własny dom ze zbieranych opadłych gałęzi, skał i starego drewna. Zbudował dom, w którym nadal mieszka z żoną i synem.
Przy okazji budowy domu zaczął uczyć się prymitywnych technik budowy i eksperymentować
z sadzonkami drzew jako materiałem budowlanym. W wieku 36 lat, Dougherty postanowił wrócić do szkoły. Rozpoczął studia. Tam jego zainteresowanie tym, co natura ma do zaoferowania doprowadziło go do stworzenia swoistej koncepcji „poplątanych rzeźb”.
Począwszy od około 1980 roku zaczął realizację, najpierw małych obiektów, wymodelowanych
w swoim ogródku, ale szybko przeniósł się z pojedynczych elementów do monumentalnych instalacji. W realizacjach łączy swoje umiejętności stolarskie z miłością do natury.
Jego instalacje czasem wydają się być jakby budowane przez bobra. Innym razem są jak dzieła jakiegoś gigantycznego ptaka.
Dougherty dzieła nawiązują do kryjówek zbudowanych przez zwierzęta. Wiele z jego prac wygląda jakby zostały stworzone przez naturalne życie tornada.
Część obiektów jest realizowana z sadzonek drzew z lokalnych źródeł utkanych w kształty kokonów, pagód, chat, wiat, siedlisk, wielkich dzbanów, a nawet przypominających ludzi.
Obiekty kształtowane na masywnych konstrukcjach osiągają nawet do 40 metrów wysokości. Każdy projekt jest inny, każda rzeźba jest inna. Zawsze o kształcie decyduje miejsce realizacji projektu. Bardzo ważną cechą realizacji tego artysty jest zaprogramowany naturalny materiał
z otoczenia a co za tym idzie forma wynikająca z możliwości konstrukcyjnych budulca. Do tej pory zbudował ponad dwieście ogromnych rzeźb na całym świecie.
Realizacje:
MapleBodyWrap, (1982), North Karolina, Museum of Art,
Homebound, (1990), Socrates Sculpture Park, long Island, new York,
Rope, (1992), Chiba, Japan, 1992Chiba, Japonia,
Treadbare, (2002), The University Cincinnati, Ohio,
The Rambles, (2009), Florence Griswold Museum,
Lookout Cove, (2012), Bay Area Discovery Museum.
8. Giuliano Mauri
Giuliano Mauri urodził się w Lodi Vecchio w 1938 roku. Pod koniec lat sześćdziesiątych wszedł
w kontakt z twórcami awangardowej sztuki we Włoszech. W latach siedemdziesiątych stał się bohaterem ruchów ekologicznych. Od lat siedemdziesiątych rozpoczęła się jego prawdziwa kariera artystyczna. W 1978 roku stworzył ogromne Węże i Drabiny w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Bolonii jako część wystawy The 'Metafisica del quotidiano. W 1980 roku zbudował Całkowicie bezużyteczne wiatraki. Są to łopatki toczone przez wiatr, który nie istnieje. W 1986 roku skonstruował La terra del Cielo w kościele San Carpoforo w Mediolanie określano to jako „sztuka w przyrodzie”
w pełnym tego słowa znaczeniu. W 1991 roku rozpoczął realizację serii Gniazd (Monteciccardo, Pesaro). W 1997 roku zbudował Casa della memoria w Park Laumier w Muzeum w St Louis, Missouri, USA. Brał udział w Biennale w Wenecji w 1976 roku, Milan Triennale w 1992 roku, Biennale Penne w 1994 roku.
Największą sławę przyniosły mu realizacje określane jako naturalna architektura. Stan, związany z naturalną zmianą użytego materiału to, że natura będzie wypełniać luki pozostawione przez rozpad użytego drewna.
Jego najbardziej znanym i sugestywnym dziełem jest prawdopodobnie Cattedrale Vegetale. Katedra jest nazywana najbardziej imponującym kawałkiem „naturalnej architektury” na Ziemi. Mauri rozpoczął pracę nad Katedrą w 2001 roku. Po jego śmierci w 2009 roku Katedra została ostatecznie zakończona w 2010 roku i pozostanie jako żywy pomnik pracy Mauriego. Katedra położona u podnóża góry Arera na obrzeżach Bergamo na północy Włoch, to żywa rzeźba. Składa się z drewnianych słupów - kolumn, połączonych w „klatki” w nawie głównej kościoła. Wewnątrz „klatek” Mauri umieścił grabowe sadzonki. Katedra składa się z 42 kolumn tworzących pięć naw. Do realizacji projektu użyto 1800 świerkowych drzew i 600 drzew kasztanowych, które są połączone razem przez ponad 6 000 metrów gałązek orzechów laskowych, z wykorzystaniem lokalnych tradycyjnych metod przenikania, „tkania”. Drzewa rosnąc tworzą naturalny dach dla całej katedry. Katedra zajmuje 650 metrów kwadratowych, ponad 90 metrów długości, prawie 80 metrów szerokości, a wysokość waha się od około 16 metrów do prawie 70 metrów.
Artysta twierdzi, że w ciągu piętnastu lat, konstrukcja nośna będzie stopniowo butwiała a graby urosną i stworzą nową konstrukcję Katedry. Najważniejsze cech jego realizacji to, że używał tylko surowych, naturalnych materiałów. Artefakty tworzył ręcznie. Miał skłonność do korzystania rzemieślniczych technik, pozbawionych wszelkich sztuczności. Widział siebie jako stolarza, budowniczego „prymitywnych” (sprzed okresu uprzemysłowienia) ale ponadczasowych obiektów.
Był zwolennikiem dialogu – interakcji dzieła z otoczeniem Twórczość jego jest postrzegana jako niepowtarzalny ślad aktywności człowieka, „pudełko z echem antropologicznym”. Echo wywołane przez pozorną prostotę procesu twórczego. Jego realizacje są wynikiem skrupulatnego
i precyzyjnie obliczonego projektowania i kompleksowego wykonania, charakterystycznego dla działań ponadczasowych.
Realizacje:
Katedra, (2001), w Sella Arte we Włoszech,
Norma, (2001), tworzy scenę - boisko z Macerata,
Ptaszarnia dla człowieka, (2006), w dolinie Westchnień w Monza Park,
Amfiteatr w Bisenzio, (2008), w kompleksie Cantagallo.
Most, (2008), zapoczątkował wspaniałą realizację w Castle Padernello,
Katedra, (2010), pośmiertna praca, zbudowany przez jego syna Roberta, pod kierunkiem Paola Tognon u podnóża góry Arera w Alpach Orobie.
9. Nils-Udo
Nils-Udo, urodził się 1937 w Lauf (Bawaria). Dzieciństwo spędził we Francji. Zaczął działalność artystyczną w 1960 roku jako malarz w Paryżu, ale przeniósł się do swojego kraju w Bawarii
i zaczął kreacje z/w naturze. W 2004 roku Nils Udo powrócił do malarstwa ponownie, ale jak sam to ujął, „równolegle” ze sztuką przyrody.
Nils-Udo w sposób szczególny, piękny wypowiadał się o tworzeniu, o sztuce, o naturze. Na przykład o dostrzeganiu wszystkiego przez pięć ludzkich zmysłów. Mówił, że widzieć, słyszeć, wąchać, smakować, dotykać - winno być doświadczeniem natury-przestrzeni, również jako rodzaj utopijnego dzieła sztuki, z natury zrodzonego i w nią z powrotem zapadającego się.
Mówił również, że organizacja konkretnej, trójwymiarowej natury-przestrzeni jest najbliższa rzeźbie. Przez połączenie wszystkich elementów natury-przestrzeni powstaje specyficzna natura-sytuacja. Natura-sytuacja znaczy tutaj konkretnie: światło lasu, gniazdo z dębowych pni, ziemia i kamienie ułożone na leśnym zboczu. Lawendowe otoczenie gniazda. Drzewa, krzewy i las, wszystko ma udział w obiegu pór roku: wiosenny deszcz, zakwitnięcie i zapach lawendy, gorące, letnie słońce w południe, bzykanie pszczół i owadów, chłód nocy, jesienny wiatr, rozgwieżdżone niebo oraz bezgłośnie opadające płatki śnieżne.Charakterystycznym motywem jego dzieł są gniazda. Gniazdo wymodelowane w poszycie lasu i dosłownie w nie zasadzone (poprzez zasadzenie lawendy). Tym samym nierozerwalnie z nim związane i jako część przyrody żyje w rytmie pór roku, rośnie, kwitnie i przemija. Ograniczony wycinek przyrody-przestrzeni został tylko przeorganizowany; niektóre wybrane elementy zostały inaczej uporządkowane. Oczywiście pewnego dnia ingerencja wygasa i natura powraca do poprzedniego stanu. Marzył, aby przyrodę-przestrzeń zrealizować jako przestrzeń sztuki. Zastanawiał się nad tym, gdzie leży granica tej krawędzi między przyrodą a sztuką? Akceptował utopijny charakter postępowania. Mówił, że sztuka nie interesowała go. Interesowało go jego życie. Jego reakcja na wydarzenia, które utrwalały egzystencję.
Realizacje:
Siedlisko, (1978), Lineberg Heath, Niemcy,
Nest WILLOW, (1994), Marchiennes Las, Francja,
Root, (1995), Meksyk,
Nest, (1996), Bawaria,
Red Rock Nest, (1998), Red Rock Canyon, California,
Małe Jezioro, (2000), Vallery, Francja,
Dune, (2001), Namibia.
10. Bob Verschueren
Bob Verschueren, urodził się 1945 w Brukseli. Jest artystą samoukiem. Znanym stał się dzięki Malarstwu wiatru z lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku. Obrazy te polegały na malowaniu krajobrazu z pomocą wiatru. Artysta pozwalał wiatrowi tworzyć przy pomocy pigmentów, takich jak pokruszony węgiel drzewny i rdza coś co nazywał „obrazy wiatrowe”. W tych pracach artysta inicjuje proces twórczy, a następnie pozwala naturze tworzyć pracę w ciągu kilku godzin.
Od 1978 roku Bob Verschueren pracuje z naturą a od 1985 koncentruje się na instalacjach roślin. Używa takich materiałów jak: gałązki, gałęzie, liście, igły sosnowe, mech, piasek, wodorosty,
a nawet owoce cytrusowe. Podczas swoich spacerów, artysta odnajduje rośliny jakby nigdy nie widział ich wcześniej. Po zebraniu ich, dokładnie obserwuje je, ich kształt, strukturę
i teksturę podobnie jak wielu artystów land artu, ma szacunek i ostrożne podejście do natury.
W jego pracach „materiał narzuca formę, a nie na odwrót”. Prace wyrażają radość, podziw dla roślin. Verschueren jest w wypowiedziach minimalistyczny. Instalacje cechuje doskonałość abstrakcyjnych form. Versuchen mówi: „działanie artystyczne jest jak odkrywcza wędrówka. Obiera się drogę, nie wiedząc zbyt dobrze dokąd ona prowadzi. Niewątpliwie każdy etap jest wynikiem jakiegoś wyboru oraz intuicji, a przede wszystkim owocem pewnej reakcji łańcuchowej. Artysta bowiem, zupełnie tak jak badacz, który obserwuje reakcje zachodzące w czasie eksperymentu, nie jest w stanie przewidzieć końcowego efektu. Owo nieprzewidywalne jest dla mnie najważniejszym elementem, który najsilniej na mnie oddziaływuje”.
„Poszukując do moich działań artystycznych materiałów naturalnych zwróciłem się w stronę roślin. Opcja ta wydała mi się tak oczywista, że zupełnie nie odniosłem wrażenia, że dokonuję tu jakiegoś wyboru. To, co zafascynowało mnie w roślinach od początku, to różnorodność form, rozmaitość tonów, ich zmienność pod wpływem działania czasu. Czynnik czasu jest tu elementem bardzo istotnym, skłaniającym do refleksji. W miarę moich badań (a uważam swoje prace bardziej za wynik badań, niż owoc inspiracji), geometria, która w mojej twórczości zawsze była obecna, zaczęła zajmować miejsce coraz bardziej ważne, znaczące”. „Od samego początku do realizacji swoich instalacji najczęściej wykorzystywałem liście oraz inne elementy pochodzenia roślinnego np. skórki pomarańczy, gałązki itp., z uwagi na ich paletę kolorystyczną i efekt wibracyjny, uzyskany przez ich zestawienie. Dopiero w późniejszym okresie zainteresowałem się geometrią właściwą danemu materiałowi, tymi prawidłami matematycznymi, które rządzą naturą. To w znacznym stopniu zmodyfikowało mój sposób tworzenia instalacji. Każda roślina, którą znajduję w efekcie moich poszukiwań, stanowi przedmiot dociekań: jaka jest jej specyfika, to coś, co czyni ją inną, niż pozostałe? Jaki narzuci mi scenariusz, jeśli wezmę ją ze sobą na nową plastyczną przygodę?” (Verschueren,1997) INSTALLATIONS / Essays by Astrid Mania and Lida von Mengden.
Realizacje:
Windpaintings, (1978/85),
Instalation XIV, (2008) Belgia,
Reflection Flowing, (2008), Royal Botanic Gardens.
11. Armin Schubert
Urodził się w Lustenau w Austrii w 1950 roku. Rozpoczynał działalność artystyczną jako malarz, rysownik i fotograf przyrody. Zbliżył się później do „Land Art” i „Arte Povera”. Tworzy instalacje i assemblages głównie w drewnie.
Skupia się zawsze na krajobrazie, szczególnie na naturalnych strukturach. Wykorzystuje naturalne kształty, kolory i tekstury. Namiętne wyszukuje i gromadzi materiały, które następnie stają się centralną częścią jego koncepcji. Umieszcza je w zależności od kształtu tworząc moduły. Z małych kawałków tworzy rodzaj mozaiki - zawsze przy użyciu materiałów które można znaleźć wszędzie ale musi to być dostosowane do ich otoczenia, a dla widzów otwiera nową perspektywę.
Instalacje ewoluują podczas pracy. Zasadnicze znaczenie ma dla niego sensoryczność
i cierpliwość. Pracował głównie w jego kraju, w Austrii, ale wiele z jego dzieł nadal są rozproszone w całej Europie.
Realizacje:
Insel (2000), Lustenau,
Installation von Treibhölzern und Kies in Stahlwanne,Organismus (2005), geöffnete Form, zweiteilige kompakte Skulptur aus Geäst, H 1.25m, Lustenau,
Wächter (2010) Gruppierung von Stangenbündeln im Feld, ca.3m, Lustenau,
Exzenterkreise (2012), Treibholz-Installation, Durchmesser 7m, handverlesene Kiesel, Lustenau,
Saule II (2012), konstruktives Bambusschilf, 3m, Lustenau
12. Cornelia Konrads
Cornelia Konrads urodziła się w 1957 w Niemczech. Studiowała animację kultury. Od 1998 roku jest niezależnym malarzem, rzeźbiarzem i projektantem.
Tworzy niesamowite instalacje stosując materiały naturalne w naturalnym środowisku. Używa materiałów dostępnych dla niej w danym, szczególnym miejscu - może to być drewno, skały czy nawet śnieg. Wykorzystuje wszystkie naturalne elementy, aby tworzyć instalacje artystyczne
w naturalnym środowisku parku, lasu. Jej sztuka jest eteryczna i spokojna.
Często wykorzystuje złudzenie nieważkości, iluzję nieważkości, wzmacniając charakter instalacji. Produkty artystyczne Konrads wydają się ignorować zasady grawitacji. Tworzy iluzję, że sytuacja zaczyna się rozpadać na oczach odbiorców. Jej prace nazywane są często Pływającymi instalacjami artystycznymi. Wyniki są oszałamiające.
Realizacje Cornelii Konrads są pełne wdzięku, a jednocześnie zabawne. Obiekty wykonane z gałęzi zamontowane na ramie żelaza i zawieszone na linach stalowych dryfujących w górę i w dół, na zewnątrz i do wnętrza jednocześnie są niemal zakamuflowane przez otaczające lasy. Jedna z jej instalacji w niemieckiej leśnej polanie, pod nazwą Passage otwiera w dosłowny sposób przejście „do wolności”, drogę z powrotem do natury. Inna instalacja, Brama, zrealizowana tym razem we Francji, jest rodzajem kanału, który prowadzi do innego dziewiczego świat piękna. A jeszcze inna instalacja, stos z drewnianych bali przypomina szamańskie tradycje. Nawiązuje do modlitwy ludzi w Azji, którzy budują stożki kamienne. Najnowsza praca Kornelii Konrads, Schleudersitz, gigantyczny obiekt wykonany z gałęzi drzew oraz zwyczajnej ławy. Cóż piękniejszego może być jak siedzieć na tej ławce.
Realizacje:
The Settlement, (2010), Mitchelston Road, Cahir (Irelandia),
Floating Islands, (2009), East Haddam CT (USA),
Flugobjekte, (2009), Neustadt/Donau (Niemcy).
13. Jaakku Pernu
Jaakko Pernu urodził się w 1958 roku w Kälviä, Finlandii. Obecnie mieszka i pracuje w mieście Kokkola. W 1981 ukończył studia na Uniwersytecie w Helsinkach a w 1987 na Akademii Sztuki
w Rotterdamie w Holandii. Jaakko Pernu dorastał w wiejskiej Finlandii Wschodniej. Jako dziecko, Pernu pomagał ojcu budować drewniane łodzie. Tam poznał drewno i technikę. Fascynowały go eleganckie kształty łodzi (to jest widoczne w jego różnych rzeźbach, instalacjach, przestrzennych realizacjach).
Technika prac jest bezpośrednią kontynuacją tradycyjnego fińskiego rzemiosła. Pernu najczęściej mówi, że pomysły prac to przypadek i intuicja. Mówi o wpływie człowieka na przyrodę ale
i o wpływie natury na człowieka. Jaakko Pernu prezentuje swoje prace na wielu wystawach
w galeriach i muzeach Europy. Wiele realizacji powstało w Finlandii. Ostatnio pracuje głównie za granicą. Duża część realizacji to zamówienia do przestrzeni publicznych. Zamówione prace znajdują się w Barcelonie, Berlinie, Bukareszcie, Londynie, Mediolanie, Moskwie i Rzymie.
Realizacje:
Flux Aura, (1999), Turku, Finlandia
, 1996 - 00.Sky Is The, (2000), Tampere, Finlandia,
Hamak-works, (2004), Tampere, Finlandia,
1999 / Taivas kattona , paju, kork.7,5 mNatura porwanie (2006), Couleur Café, Bryssel, Belgia 2006 Bruksela, Belgia,
Lyxury Lejek, (2008), yksityisnäyttelystäni: Arte Sella, Gallery Malga Costa, Borgo Valsugana, ItaliaBorgo Valsugana, Włochy.
14. Chris Drury
Chris Drury urodzony w 1948 w Kolombo na Sri Lance. Ukończył Camberwell College of Arts w 1966 roku a następnie University of the Arts, w Londonie w 1970 roku. Jego dorobek obejmuje efemeryczne realizacje z naturalnych materiałów związanych trwałe z krajobrazem. W pracach łączy różne zjawiska w świecie. Są to: - Natura i Kultura, - Wewnętrzny i Zewnętrzny, - Mikrokosmos i Makrokosmos. W tym celu współpracuje z naukowcami i technikami z szerokiego spektrum dyscyplin i technologii. Jest zafascynowany grzybami. Mówi, że grzyby są wielkim recyklingiem naszych ekosystemów.One rozkładają materię gleb. Grzyb może karmić albo zabić, czasemcure leczyć. Po raz pierwszy użył wysyup zarodników grzybów w centrum „Medycyna Wheel”
w 1982.
Nie ma określonego stylu, ani nie używa jednorodnego/jednego materiału. Jedna wystawa lub praca może wyglądać zupełnie inaczej od anotherinnej. Każda praca zaczyna się od zera i otwiera nowe możliwości. Punktem wyjścia jest miejsce lub sytuacja. Każda praca to ciągły dialog ze światem i z naszym miejscem we wszechświecie. Niezwykłe są jego prace z cyklu Komory. Komory to ciemne jaskinie zbudowane z lokalnego kamienia, darni, lub innych lokalnych materiałów. Każda komora posiada otwór w dachu, który służy jako kamera otworkowa. Widzowie mogą dostać się do „komory” i obserwować obraz nieba i chmur rzutowany na ścianach i podłodze. Za pomocą prostych środków (camera obscura) przekształca obiekt/schronienie w coś nowego. Przestrzeń staje się dla odbiorcy nowym doświadczeniem. Jedna z jego ostatnich instalacji artystycznych umieszczona na terenie University of Wyoming wzbudziła oburzenie wielu przedstawicieli państwowych i przemysłu węglowego. Praca „Pochłaniacz dwutlenku węgla” to krąg wypełniony balami drewna stopniowo, które stają się coraz bardziej zwęglone w centrum. Praca ta jest wizualną metaforę niszczenia lasów z powodu zmian klimatycznych. Tą pracą uderzył w gusta lokalnych ustawodawców branżowych i państwowych związanych z wydobyciem węgla i ze spalaniem paliw kopalnych. Chris Drury pracuje w krajobrazów na całym świecie.
Realizacje:
Inside out, Outside In, (2006), Vanderbilt University, Nashville, Tennessee,
Mushrooms/Clouds, (2008), Nevada Museum of Art,
Mushroom Cloud, (2010), Arte Sella, Italy,
Land Water and Language, (2011), Edinburgh.
15. Thierry Godet
Thierry Godet dzieciństwo i młodość spędził we Francji. W latach 1968-1974 studiował projektowanie graficzne i komunikacje wizualną w Szwajcarii, w Lozannie i w Bazylei. W latach 1974-1981 przebywał w Paryżu. W latach 1981-1992 przebywał w Szwecji a od 1992 roku jako niezależny artysta w Berlinie. W latach 1992-1998 był wykładowcą na Uniwersytecie Humboldta
w Berlinie. Jego prace zawierają widoczne przejawy czterech żywiołów. Dużą rolę odgrywają: wiatr, dym, zapach, ciepło, światło. Jest zainteresowany zjawiskami dźwięków i forma istotnych zmianach zachodzących w naturalnych transformacjach i procesach rozpadu.
Inspirację do prac znajduje w codziennym życiu różnych kultur (w tym nasza). Używa tradycyjnych narzędzi, materiałów i metod przetwarzania. Używam materiałów, które są dostępne na miejscu.
W mieście używa palet, pudeł i innych rzeczy, które tam można znaleźć. Do realizacji prac używa glonów, liści, mchu, trawy, ziemi, gliny, piasku. Tworzy obiekty z drewna a najczęściej ze spadających gałęzi. Pracuję głównie rękami, używając narzędzi ręcznych. Nóż, piła, prosty uchwyt. W ostatnich latach Thierry Godet wiele podróżuje i realizuje swoje projekty w ośrodkach zajmujących się Land Artem. W 2008 w USA, w 2009 roku w Południowej Korei i na Tajwanie,
w latach 2010 – 2011 miał szereg realizacji we Francji.
Realizacje:
Światło, (1996), Lehm auf Fensterglas, Ausstellung Im Garten der Sinne, Foyer der "Kommode", Berlin 1995. Berlin,
Kręgosłup, (2001), aus alten Scheunenhölzern, Landherdberge Altwriezen, Kunst-Loose-Tage, Oderbruch 2001.Altwriezen,
DRatsversammlungsbaum im Présidial aus Ästen von Stadtbäumen, geflochten, Quimperlé, Frankreich 2003.rzewo z gałęzi drzew miejskich, (2003), Francja,
Pawilon GouttesTropfenpavillon,, (2007), Wassergarten innerhalb des Festival des Jardins Métissés, Parc de Wesserling, Elsass, Frankreich 2007Alzacja, Francja.
Turning the Tide, (2009), Tajwan
16. Richard Shilling
Richard Shilling urodzony w 1973 roku. Jest brytyjskim artystą pracującym w dziedzinie sztuki ziemi i rzeźby głównie w północno-zachodniej Anglii. Jak sam powiada, jest trochę przypadkowym artystą. Pewnego dnia, kilka lat temu szedł w dzikim miejscu, w pobliżu miejsca zamieszkania,
w szczerym polu odkrył rzeźbę. Nie miał pojęcia co to było, dlaczego było tam i co jej celem było. Powiedziano mu, że prawdopodobnie jest to rzeźba Andy Goldsworthy. Nie wiedział, kto to jest. Był absolutnie zdumiony jego pracą. To go tak zainspirowało, że sam zaczął tworzyć.
Tworzy w sposób szczególny. Wychodzi z założenia, że życie tworzy porządek i piękno,
a następnie natura doprowadza wszystko do prochu. Twierdzi, że nie ma żadnej różnicy miedzy zabawą dziecka, a procesem twórczym. Jako dziecko każdy biegał i bawił się w lesie i na polach, przeskakiwał strumienie, zbierał kijanki w słoiku i motyle. Teraz jest wdzięczny losowi, że tego czegoś nie stracił. Na świat i na Land Art patrzy oczami dziecka, i jak mówi, sztuka ziemi jest tylko przedłużeniem naturalnej zabawy. Jego rada: otworzyć oczy, i patrzeć, patrzeć. Przyglądać się na liściom, kamykom i wszystkim rzeczom, aby zobaczyć kolory, kształty, które zainspirują do zrobienia czegoś. To naprawdę nie ma znaczenia, co tworzymy. Ważnym elementem jest po prostu patrząc i docenić to, co znajdujemy. Chodzi o to, aby odczuć miejsce, docenić jego głębię. Richard Shilling jest artystą i szczególnym edukatorem, który zachęca do wyjścia na zewnątrz, aby oglądać naturę i tworzyć sztukę w przyrodzie. Zachęca do tego również dzieci. Opublikował serię książek land art dla dzieci.
Jedna z jego propozycji:
Zbierz 10 (lub więcej) różnych liści. Zbadaj każdy liść i zobacz różne kolory, grubości, żył. Zobacz je pod światło (prześwietl je). Stwórz z liści kompozycję; otwartą lub zamkniętą, statyczną lub dynamiczną, wertykalna lub horyzontalną.
Realizacje:
Rainbow Sun Star, Woven letters: Mother nature's, Coloured Rock1) Explore wherever you are and collect one leaf from each different plant, Birch Bark Squares in the SkyRainbow Sun StarRainbow Sun Star, Rainbow Colour Wheel, Triangular stack4 Colour SunwheelRainbow Leaf Stripe Amongst the ButtercupsRainbow StripeDock Leaf Sun Squares, Cherry Leaf CurtainCherry Curtain.
17. Andrew Rogers
Andrew Rogers jest australijskim rzeźbiarzem, którego dzieła można znaleźć w wielu miejscach na całym świecie. Ma wiele realizacji w Australii, ale również w San Francisco, New Jersey, Dallas, Wiedniu, Osace, Singapurze, Atenach, Jerozolimie, Taipeii, Machu Picchu w Peru. Rogers rozpoczął swoją działalność artystyczną ponad 30 lat temu jako malarz, ale pod koniec 1980 roku, po wielu wizytach w Musée Rodin w Paryżu, zdecydował się zrezygnować z malowania i podjąć aktywność rzeźbiarską. Obecnie Andrew Rogers specjalizuje się w monumentalnych realizacjach zarówno figuratywnych jak i abstrakcyjnych. Jedna z najbardziej znanych realizacji Rogera to największe współczesne przedsięwzięcie Land Art na świecie. Projekt rozpoczęty w 1998 roku realizowany jest w 13 krajach na siedmiu kontynentach. Dotychczas zaangażował w tę pracę ponad 7000 osób.
Unikalna jest intencja przedsięwzięcia „Rhythms of Life”. Po pierwsze praca jest poświęcona przestrzeni naszego globu a po drugie, to sfotografowanie dzieła przez satelitę z odległości 450 kilometrów nad Ziemią i ujawnienie gigantycznej struktury jako maleńkiej plamki
w przestrzeni.
Instalację tworzy unikalny zestaw „rysunków” rozmieszczonych na Ziemi na całym świecie. Rhythms of Life łączą ludzi z historią i dziedzictwem. Są sięganiem w głąb naszego dziedzictwa, jednocześnie są metaforą przedłużenia historii. Są optymistyczną metafora cyklu życia
i regeneracji, sugestywnym dążeniem ludzkości do introspekcji. Geoglyphs łączą pamięć i różne symbole pochodzące ze starożytnych rzeźb skalnych, obrazów i legend w każdym regionie. Rhythms of Life zawiera 40 dużych konstrukcji kamiennych tworząc łańcuch rzeźb (geoglyphs),
w różnorodnych egzotycznych miejscach na świecie (poniżej poziomu morza i do wysokości z 4,300 m). Są one położone: na pustyni Arava w Izraelu, na pustyni Atacama w Chile, w boliwijskim Altiplano, Kurunegala na Sri Lance, Wiktoria w Australii, na Pustyni Gobi w Chinach,
Akureyri w Islandia, Rajasthan w Indiach, w Kapadocji w Turcji, Jomson w Pokhara w Nepalu, Spissky w Wysokich Tatrach na Słowacji, na pustyni Mohave w USA, w pobliżu Chyulu Hills w Kenii i efemeryczna instalacja na Antarktydzie w pobliżu lodowca Gangotri Dakshin.
Realizacje:
A purpose of the "Rhythms of Life" Land Art structures is to establish consecrated space.Winding Path, (2012),Basel, Switzerland Bazylea, Szwajcaria,
Rhythms of Life, (2011), 12 June 2012Zurich, Szwajcaria,
Gomboc, (2009), Sculpture Park, WA Australia,
Odysseys, (1998-2008), Nowy Jork, USA,
Boritzer Hamano, (1999), Santa Monica, Kalifornia, USA.
18. Timo Jokela
Timo Jokela urodził się 1956,w Kittila w Laponii, w Finlandii. Mieszka w Rovaniemi w północnej Finlandii. Pracuje w naturalnym środowisku artysty, tylko przy użyciu naturalnych materiałów: drewna, śniegu, lodu. Lokalne dziedzictwo kulturowe jest punktem wyjścia dla jego prac. Jego sztuka praktycznie i teoretyczne koncentruje się na badaniach naukowych, nad fenomenologiczną zależnością pomiędzy sztuką a naturą, sztuką środowiska, sztuką społeczną i edukacją artystyczną.
Timo Jokela realizował kilka Projektów Międzynarodowych związanych z Rozwojem Regionalnym
w dziedzinie ochrony środowiska. Timo Jokela pracuje jako profesor Edukacji Artystycznej na Wydziale Sztuki i Projektowania Uniwersytetu Laponii. Od 1995 roku, to dziekanem Wydziału Edukacji Artystycznej. Pracuje również jako profesor wizytujący na Uniwersytecie Strathclyde
w Glasgow w Szkocji.
Jokela w świecie artystycznym znany jest głównie z projektów realizowanych w śniegu i lodzie. Większość tych realizacji powstaje zimą na terenie fińskiej i norweskiej Laponii.
Realizacje:
Kajo, (2007), University of Lapland, Rovaniemi, Finlandia,
Instalacje, (2006), Galeria Centrum Kultury Aten, Grecja,
Instalacje, (2005), Galeria Napa, Rovaniemi, Finlandia,
Instalacje, (2005), Galeria Arctic, Rovaniemi, Finlandia,
Instalacje, (2003), Galeria Harmaja, Oulu, Finlandia,
Madetojasali, (2002), Oulu, Finlandia.
Bibliografia: (całości)
Denevan J., Stets M.(2010), Outstanding in the Field: A Farm to Table Cookbook,
Kastner J., Wallis B. (1998), Land and Environmental art, New York: PHAIDON.
Michael L. (2007), LAND ART , Londyn: Taschen.
Rocca A. (2006), Natura architektur, Book Design, Milano.
van der Merwe S, (2012), Sculpting the Earth, Published By: Protea Boekhuis,
Heartney E. (2009), Andrew Rogers Geoglyphs, Rhythms of Life. Edizioni Charta Milano, Italy, 2009.Charta Milano,
Verschueren B., (1997), MALARSTWO wiatrowe i ROŚLINNE. INSTALLATIONS / Essays by Astrid Mania and Lida von Mengden.--(Text in English,Instalacje, Atelier. Bruksela,
To learn more about Dougherty, please visit www.stickwork.net .www.stickwork.net .
Jucewicz A. (2012), Dania o jakiej się nie śniło, Wysokie obcasy EXTRA.